Dag 484: Tien dingen die ik over mezelf geleerd heb

Tijdens je coschappen moet je continu om feedback vragen. Op die manier leer je behoorlijk wat over jezelf. Het is ook wel grappig dat uitgerekend deze week dit het lijstje van tien is, want donderdag moet ik met een studie adviseur praten omdat ik voor twee coschappen voor twee verschillende onderdelen (één per coschap) onvoldoende heb, maar daarover later meer.

Anyhow: het laatste jaar heb ik dus behoorlijk wat over mezelf geleerd. Sowieso ben ik er de laatste jaren steeds meer achter gekomen hoe ik in elkaar steek. Nu even die dingen op een rijtje zetten.

Ik kan niet boos worden

Ik wordt verdrietig, teleurgesteld, geïrriteerd, maar echt boos? Nee. Op de momenten dat ik boos zou moeten zijn, en als je dan iets moet doen, je moet schreeuwen (bijvoorbeeld als het OV je verkeerd voorlicht), ga ik huilen. Een totaal irrelevante emotie, waarmee je alleen maar heel veel aandacht trekt.  En ook andere momenten, dat boos worden goed zou zijn, laat ik het maar voorbij waaien en incasseer ik het. Niet een hele handige eigenschap, maar het maakt me natuurlijk wel heel lief ;)

Ik hou rekening met anderen

Als je naar de film gaat met z’n tweeën en de één wil naar film A en ik wil naar film B, zullen we uiteindelijk naar film A gaan. Ik heb gewoon geen zin in gedoe en ben bang dat de ander het anders niet leuk vind. Als ik iets al een keer gezien heb, en een mede-co nog niet, zal ik die laten gaan, zelfs op gaan zoeken, ook al zou ik het best leuk vinden het nog een keer te zien. En dit laatste klinkt heel logisch, maar er zijn dus mede co’s die helemaal niet aan hun collega’s denken. Ook hou ik me weleens in als ik een antwoord weet, om de ander een kans te geven. Met als gevolg dat de arts dan soms denkt dat we het allebei niet weten. Dit maakt me dus wel heel sociaal, maar soms cijfer ik mezelf daardoor ook een beetje weg.

Ik ben niet assertief

Als iemand me een snauw geeft, of als ik een “beneden niveau” krijg, ga ik daar niet tegen in. Ik kom op zulke momenten niet voor mezelf op. Ja, daarna bedenk ik wel 100 gevatte opmerkingen, maar op dat moment sla ik dicht. Absoluut niet handig!

Ik hou niet van lang winkelen in een drukke stad

Winkelen op zich vind ik best leuk. Als ik weet wat ik wil hebben, het niet te warm is buiten en het vooral niet te druk is, vind ik het best leuk om een dag door de stad te lopen. Maar zodra het drukker wordt, en overal warm is, vind ik het al snel vervelend worden. Benauwd, lange wachtrijen voor te kleine pashokjes, dat soort dingen. En dan is er ook nog het probleem dat ik door mijn lengte heel veel kleding niet pas, wat winkelen soms gewoon erg frustrerend maakt.

Ik hou niet van uit gaan

Ik zit veel liever met vrienden thuis met een drankje erbij, te kletsen, spelletje te spelen, zoiets. Of in een kroeg, dat vind ik ook leuk. Maar dansen in een club en dat je in iemands oor moet schreeuwen om elkaar vervolgens alsnog niet te verstaan? Mij niet gezien hoor (helaas toch wel, af en toe moet je).

Ik slaap beter als ik met René slaap

Als ik alleen ben, wordt ik ’s ochtends wakker en ga ik m’n bed uit. Omdraaien heeft geen zin, opstaan is de enige remedie. Als René er is, wordt ik een soort van gedwongen me nog eens om te draaien, en op een wonderbaarlijke manier val ik dan wel in slaap en kan ik lekker lang uitslapen (voor mijn doen).

Ik ben verslaafd aan chocola

Na een weekje zonder wil ik echt een stukje chocola. Of iets met chocola.

Ik ben goed in contact met patiënten

Dat is feedback die ik regelmatig te horen krijg. Ik ben rustig in het gesprek en heb een fijne stem om naar te luisteren. Ik kom warm over en mensen willen hun verhaal wel aan mij vertellen. En als dat keer op keer gezegd wordt, geloven we dat maar he? ;)

Ik kan niet tegen kritiek

Ik schiet gelijk in de verdediging, of begin met “nou…”. Iets wat m’n moeder me gister zei, en ja eigenlijk heeft ze wel gelijk.

Ik wordt chagrijnig als ik m’n ouders lang niet heb gezien

Iets waar ik pas achter ben gekomen. Door allerlei afspraken had ik m’n ouders een maand niet gezien. Ik had toen nergens meer zin in en wou het liefst thuis onder een dekentje zitten. Dat weekend ging ik een dag naar m’n ouders, en gelijk zal ik vol nieuwe energie, en had ik weer zin in de nieuwe week. Conclusie: ik miste m’n ouders. Gelukkig maar!