Dat dokters een beetje vreemd zijn, wisten we natuurlijk allang. Maar hoe langer ik met m'n co-schappen bezig ben, hoe vreemder ik het ga vinden. Althans, ik vind het heel normaal, maar aan de reacties van mensen te zien zijn we soms best raar.
We stellen vragen, zo veel vragen dat het soms wel een kruisverhoor lijkt. Hele logische vragen, zoals "waar zit de pijn?" en "hoe lang doet het al pijn?". Maar ook hele vreemde vragen. Vragen waar je nooit over na gedacht hebt en waar van je denkt: is dat nou echt belangrijk? We willen graag weten wat voor ziektes je allemaal hebt gehad en hoe je poep er uit ziet. Vooral die poep vraag willen mensen graag overslaan, maar wij dokters vinden dat echt belangrijk. En de vraag hoeveel je rookt, daar komen ook de meest bijzondere antwoorden op ("Ik heb wel gerookt, maar nu niet meer." "Hoe lang ben je dan gestopt?" "Twee dagen." "Juist ja").
Maar er zijn ook vragen, of eigenlijk antwoorden, waarvan ik zelf wel eens denk "is dat zo raar dan?".
Zoals de vraag "Hoe lang duurt het voor je inslaapt?". Er zijn natuurlijk mensen die braaf na één minuut inslapen, maar wat over het algemeen wel te lang wordt bevonden is als je een uur wakker in bed ligt. Dat vinden de meeste patiënten zelf ook lang.
Maar ik vind dat eigenlijk heel normaal. Tenminste, ik heb het nooit als vervelend gevonden en het duurt al mijn hele leven minstens een kwartier maar vaak wel een uur voor ik daadwerkelijk slaap.
Ik kan namelijk niet in slaap vallen zonder te lezen. Ik moet lezen, om mijn gedachten stop te zetten en om mijn ogen moe te maken. Soms maar een kwartiertje, soms (of als het een spannend boek is) een stuk langer. Als ik niet lees lig ik ook nog wel een tijd wakker, om me heen te kijken. Of te kletsen met vriendlief. Het is zelfs zo erg, dat als ik in een slaapkamer kom en ik moet gelijk stil zijn omdat er andere mensen liggen te slapen, ik ongeveer de rest van de nacht wakker lig. Ik krijg een lachbui die ik met moeite kan onderdrukken en ga liggen luisteren naar de rare geluiden die de andere maken in hun slaap. Ik moet echt even m'n hoofd uitzetten als ik in bed ga liggen.
Maar ach, zolang je er geen last van hebt is er niks aan de hand.
Ik denk al 13 jaar
3 weken geleden
het lijkt inderdaad net een kruisverhoor..heb het toevallig pas zelf ook gehad ik zat bij de neuroloog.
BeantwoordenVerwijderendie vroeg echt het hemd van me lijf..ik vond dus haar manier van praten en vragen net of ik een of andere debiel was..ik begon met te irriteren eraan en ging dus ook langer na denken over de vragen en soms twijfelend antwoord geven.
werd er echt nerveus van..dacht bij me zelf wat een trut ben je. maar goed het is ook moeilijk om te beschrijven wat je voelt en hoelang soms iets duurt of geduurd heb. als je nog nooit bij een dokter ben geweest met een klacht dan weet je dus niet was ze vragen. ik heb er van geleerd om beter op te letten wat ik voel en hoelang het duurt. want dat zijn inderdaad de vragen die ze stellen. heb haar dus door de vragen verkeerd beoordeeld. het is ook vast heel moeilijk om te ontdekken wat iemand heeft. er zullen sommige dingen gelijk zijn bij mensen maar iemand anders heeft het toch net weer anders.
het blijft moeilijk.
ik vond mijn doktor ook raar hoor....toen hij mij wilde vertellen dat je niet ongesteld kon worden voordat je 55kilo woog (of was het 45...ik ben het alweer kwijt) maar dat woog ik dus echt nog niet toen (heel vroeger....toen ik 14 was enzo) maar goed :P
BeantwoordenVerwijderenDat slapen lukt hier ook nooit....er zijn tijden dat het goed gaat maar de laatste tijd ben ik echt die knop kwijt om mijn gedachten uit te zetten. En een uur is geen uitzondering...2 uur kan ook nog. Misschien moet ik toch maar weer gaan lezen...ipv elke keer mijn telefoon pakken.
Beter heel veel (rare) vragen dan dat ze te weinig vragen!
BeantwoordenVerwijderen