4 december 2011

Dag 565: Ergernissen van een co-assistent

Een algemeen feit is dat het leven van een co-assistent zwaar is. Heel zwaar.
Nu ben ik het daar niet helemaal mee eens, maar gemakkelijk is het ook niet. Ik ben niet de koffieslaaf die geen patiënten ziet, laat staan aanraakt, ik wordt niet tot idiote tijden in het ziekenhuis opgesloten en hoef niet abnormaal veel diensten te doen. Het valt echt best mee.
Wat is er dan wel zwaar aan? Dat je iedere zoveel weken op een nieuwe afdeling komt, in een nieuw ziekenhuis, met nieuwe mensen, en dat je altijd op je hoede moet zijn voor vragen en je bent toch afhankelijk van die specialisten (danwel voor gewoon een goede beoordeling, danwel voor mogelijk je toekomst, een opleidingsplaats bijvoorbeeld). Dat is best wel vermoeiend. Daarentegen hebben we na bijna ieder co-schap wel weer een weekje (of 4 weken) vrij.
Maar...dat was niet het doel van dit verhaal. Ik wou jullie graag een kijkje geven hoe zo'n "consult" tussen een co-assistent en een patiĂ«nt gaat.


Er komt een patiĂ«nt op de spoed-eisende hulp (of op de polikliniek, of op de afdeling, dat doet er eigenlijk niet toe) en jij, als ijverige co-assistent gaat er naartoe. Leuk, want je kan iets doen en zelf nadenken enzo. Je gaat dus naar de patiĂ«nt, stelt je netjes voor en begint met je anamnese (een moeilijk woord voor kruisverhoor): waar heeft u last van, hoe lang al, zijn er uitlokkende factoren, heeft u andere ziektes, welke medicijnen gebruikt u en nog een heeeeeele rij vragen  (dat is maar net afhankelijk van het specialisme, kom je bij de internist ben ik wel een half uurtje zoet met vragen stellen, is het bij de chirurgie dan ben ik na een minuutje wel klaar) die de patiĂ«nt allemaal braaf beantwoord. Daarna doe je het lichamelijk onderzoek en komt de patiĂ«nt met nog wat informatie waar je eigenlijk niet zo veel aan hebt, of waarvan je je afvraagt waarom die dat niet eerder heeft verteld. Je denkt het verhaal rond te hebben en verteld te patiĂ«nt dat je gaat overleggen met de echte dokter en dat je later samen terug komt.
Je gaat dus terug naar je hok waar een computer staat en vult het hele verhaal in, bedenkt wat de patiënt mogelijk zou kunnen hebben en stelt een differentiaal diagnose op (een lijst met mogelijke diagnoses in orde van waarschijnlijkheid) en je bedenkt wat voor vervolgstappen je gaat ondernemen.
Daarna overleg je met "de echte dokter", de arts-assistent in de meeste gevallen, de bazen (de specialisten) willen liever pas het verhaal horen als het helemaal compleet is. De arts-assistent stelt je nog wat vragen, die jij vergeten bent te stellen of die hij gewoon niet in jouw verhaal gehoord heeft en samen ga je terug naar de patiënt.
Aldaar herhaalt de arts-assistent nog een aantal vragen die je al gesteld hebt, zodat ook hij het plaatje helemaal duidelijk krijgt. En wat er dan gebeurd....is iets wonderbaarlijks.

De patiënt geeft een héél ander antwoord!

Eerst dacht ik dat ik gek was, dat ik de vraag verkeerd stelde ofzo. Maar toen kwam ik er achter dat het dus bij iedereen gebeurd. En als de arts-assistent het verhaal aan de baas verteld, en die vraagt het later nog een keer aan de patiënt, komt er weer een heel ander antwoord.

Ik vraag me toch af hoe dit komt. Komt dit omdat de patiĂ«nt er wat langer over na heeft gedacht?  Of is hij/zij gewoon echt heel inconsequent? En weet je wat ik nog raarder vind? dat die patiĂ«nt nooit zegt: ja de jonge dokter vroeg het ook al, maar nu ik er even over nagedacht heb blijk ik toch wel te hoesten...
Ze zeggen het altijd alsof ze dat de eerste keer ook al zeiden. Ik vind het maar vreemd.
En het gaat letterlijk zo: ik: hoest u? nee nooit.  arts-assitent: hoest u? jaa dokter ik moet altijd zĂ³ hoesten!
En opeens is het helemaal duidelijk wat die patiënt heeft, want jouw plaatje klopte toch niet helemaal, maar ja met die nieuwe antwoorden...glashelder!

Dus lieve mensen, hierbij doe ik een beroep op u. Als u ooit in het ziekenhuis komt (ik hoop het natuurlijk niet), zeg dan alstublieft bij de tweede ondervraging dat u er wat langer over nagedacht heeft. Dat is wat beter voor het zelfvertrouwen van de co-assistent. Oh en als ik dan toch bezig ben met verzoekjes: wilt u de doosjes van de medicijnen die u slikt meenemen? of anders een mooi lijstje waar alles netjes op staat? Want een klein wit pilletje met een gleufje, dat kan echt vanalles zijn.

3 reacties:

  1. Oooowwww, wat heb jij veel te stellen met patienten, het lijken net mensen he?!! ;)
    Mijn schoonzoon, inmiddels arts-assistent, heeft ook dit soort verhalen. Heel herkenbaar dus!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nou ja, dat is raar! Ik zal er aan denken ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat interessant, ik overweeg namelijk om geneeskunde te studeren! ♥

    BeantwoordenVerwijderen